wellicht dat het nu echt gaat beginnen.......:)

lieve allemaal,

Mooi om mn eigen verhalen terug te lezen met het westerse enthousiasme wat ik toen nog had! Het was inderdaad de bedoeling vorige week met ons onderzoek te beginnen en we begonnen de week ook vol enthousiasme. Maar achteraf bleek het een illusie te zijn te denken dat we daadwerkelijk aan de slag konden. We liepen kilometers over het ziekenhuis terrein, elke keer was er weer iets nieuws wat we moesten regelen en laat staan het feit dat ze druk zijn en we 'even' moeten wachten totdat 5 zinnetjes op de computer uitgetikt zijn! Dit heeft ons uiteindelijk 2 dagen wachten gekost, want ja...dinsdag was het een nationaal feestdag! Gelukkig kunnen we er allebei om lachen en zijn we allang tevreden wanneer we een aantal doelen hebben bereikt, waarbij je moet denken aan het kopen van wc-papier:)!

Maar we mogen zeker niet klagen, want wij hebben alles gedaan wat wij konden doen. En naar ons idee mocht het onderzoek ook donderdag beginnen, was het niet dat we toestemming moesten krijgen in het lab te mogen werken en dat we die toestemming pas vandaag zouden kunnen krijgen!!!!! Dus hals over kop zijn we naar Lake Bosumtwi vertrokken, een heus paradijs waar alleen de vruchten aan de bomen nog mistten, verder was het een en al toppie!! Dus 3 dagen lekker niks gedaan, in een hangmatje gelegen en boekjes gelezen...het was er stil, rustig, een enkele familie om ons heen op het prive-strandje van het hotel. Het enige leven verder om ons heen waren een stel kraaien, vele fluitende vogels en springende vissen.... we hadden een prive-boot tot onze beschikking: een houten boomstam! Probeer daar maar je evenwicht op te houden, tis ons niet gelukt!:) Alle respect dus ook voor de 2 jongetjes die we zo af en toe voorbij zagen varen en deze boomstam als visboot gebruikten.

Verder was het een uiterst interessante week wat cultuur betreft! Dinsdag was het dus een nationaal feestdag, moslim (ja mam, zelfs dat krijg ik hier mee:P!). Rianne maakte me 's ochtends vroeg wakker met de vraag of ik wilde zien hoe een koe geofferd zou worden! Binnen 10 minuten zaten we in de taxi met Abass, onze islamitische begeleider, een doktor werkzaam in de Public Health. We werden naar een buitenwijk van Agogo gebracht, elke koe of geit aan een touwtje zag ik al als dood aan.... In eerste instante maakten we kennis met de 'chief' van het dorp, een mooie oude man in een mooi gewaad. Hij vertelde trots blij te zijn ons deze feestdag mee te laten maken, omdat hij graag wil laten zien dat hier in Ghana zowel moslims als christelijken vredig met elkaar kunnen leven en elkaar respecteren..... in deze tijd natuurlijk iets om erg trots op te zijn! Nadat de algemene begroeting was geweest was het tijd voor het maken van (groeps)fotos... Kinderen, volwassenen, maakt niet uit...iedereen kwam naar je toe, bijna bevelend een foto van ze te maken. Het was meer een kunst geen springende kinderen voor je camera te krijgen dan wel!!! Grote menigten verzamelden zich rond alle 'obrunis (blanke)' die hun camera actief hadden! Een foto op zich waard:)!
In rijen liepen we zingend naar de ceremonie plek... de moskee was een lemen hutje met ijzeren platen. Daarnaast verzamelde iedereen zich, mannen en vrouwen gescheiden, schoenen uit en de koeienvellen op de grond! We moesten mee bidden! Op elke geluidje wat we hoorden gingen we op onze knieen, dan weer stonden we op....een ochtendtraining op zich (sorry mams....moest ff:P)!
Uiteindelijk was de tijd aangebroken dat de geit geofferd werd. Z'n poten werden vastgebonden, het mes werd gepakt en op de achtergrond hoorde ik het beest snakken naar adem....heb duidelijk niet zo'n stevige maag:)
Dit was het startsein van de feestdag en van de massale slachting. Iedere familie die het geld had, slachtte een ram, koe of geit. De ene voor z'n vrouw, de ander voor z'n moeder....het was een groot slachtveld! Voor mijn neus bij het huis van Abass werden 3 geiten geslacht, terwijl ik mijn vanille ijsje opat. Vervolgens werd de huid van het lichaam gesneden, wat gebruikt kan worden voor het volgende feest-ritueel. Vreemd om te zien dat het hart en de spieren na een half uur nog steeds samentrokken. 's Avonds kwamen we terug om de geiten op te eten...het was me het dagje wel!

Het feit dat ik geen type-cursus heb gehad werkt in mijn nadeel....mijn tijd is op en als ik nu niet stop is mijn hele verhaal weg.
ik hoop dat het goed gaat met jullie, heel leuk om jullie reacties te lezen!!
Tot snel, veel liefs
Maritza