alweer een maandje verder!!

Hallo mensen! Zowaar 2 pogingen gedaan op internet te komen in de afgelopen week:
- poging 1: o, oeps..hihi, tis zondag!! anderhalf uur reizen....mooi uitstapje :)
- poging 2: internet ligt in het hele dorpje plat....prima, gaan we toch weer vrolijk een half uur terug naar Agogo, geen probleem!!) :)
Kortom, errug blij dit keer wel achter internet te kunnen en al jullie verhalen te lezen!!! :)

Het is gewoon alweer een maand dat we in het wilde Afrika zitten! Soms vraag je je toch wel af waar al die tijd eigenlijk blijft.... Maar ja, moet ook toegeven dat er alweer zoveel is gebeurd dat ik ook niet weet waar ik beginnen moet.

In eerste instantie: we zijn alweer een week met ons onderzoek begonnen!! De eerste 4 patienten zijn alweer binnen, alhoewel er daarvan alweer 2 afvallen, maar dat even tussen neus en lip door want blij zijn we wel met onze patientjes!! Het moest allemaal wel even op gang komen, de eerste 5 dagen hadden we 1 patient....misschien een beetje te rustig om mee te beginnen? Maar we waren trots op alles en iedereen! De verplegers en doktoren belden ons enthousiasts op en hielpen goed mee! De patient beantwoorde onze vragen uitgebreid en de kweken lukten! Wat wilden we nog meer?! Nou, iets meer patienten....en die zijn de afgelopen 2 dagen gekomen, dus geen gemaar meer uit onze monden te horen!
Het is fijn dat het allemaal begonnen is, puur alleen al om een beetje beeld te hebben van de gang van zaken. We hebben afgelopen donderdag de sleutel van het KCCR lab gekregen en hebben onze spullen daar al geinstalleerd. Nu onszelf nog :D, een gasbrander mist namelijk nog maar daar wordt naar gezocht. ;) Intussen kunnen we in het lab van het ziekenhuis werken, stiekum zelfs beter:D! Beetje ironisch is het allemaal wel. Het ziekenhuis wilde ons in het KCCR lab laten werken omdat het ziekenhuis-lab binnenkort gaat verhuizen en ze wilden ons zo min mogelijk hinder bezorgen....Na 3 weken wachten hebben we dan eindelijk toestemming gekregen, maar nou ontbreekt dus nog de gasbrander en moeten we sowieso gebruik blijven maken van de stoof van het ziekenhuis. Kortom, we zullen elke dag op 2 lab-afdelingen werkzaam zijn....Heel lief bedoeld, maar achteraf heeft deze actie ons denk ik iets meer hinder opgeleverd dan die verhuizing ooit had kunnen doen! :) Niet getreurd, ik blijf altijd lachen!:D Ik kan er de humor ook wel van inzien: Welcome to Africa! :)

Nadat we terug waren van Lake Bowsumtwi kregen we dus te horen dat we weer een week moesten wachten...dus wij weer terug naar Kumasi (2-3 uurtjes met de trotro, afhankelijke van het verkeer). Als eerste gingen we onze Nederlandse begeleider een bezoekje brengen op de Universiteit van Kumasi, waar de KCCR z'n hoofdkantoor had. Uiteindleijk hebben we daar een hele dag rondgehangen, wachten....nog meer wachten...nog een beetje meer wachten.....Maar met resultaat! Beetje sneu was het wel, aangezien Rianne jarig was en zij de humor van een dag wachten bij de KCCR op haar verjaardag niet helemaal kon inzien... Maar 's avonds zijn we heeeeeeeeerlijk uit eten geweest en de dag erna heb ik haar een cadeautje gegeven en daar wordt een mens altijd vrolijk van toch?!:) We hebben die dag s de cultuur opgezocht in Kumasi en uiteindelijk geconcludeerd dat Kumasi een hoopje hutjes met veel mensen, auto's en zand is en, zoals Rianne dat mooi zegt, met zo af en toe een vleugje rioollucht!:p Interessant is het wel, mooi kan ik het niet noemen. En dan heb ik het nog niet eens over DE grootste markt van Ghana gehad, die zich in het centrum van Kumasi gevestigd heeft. Het is groot, een labyrint zou ik het kunnen noemen en veeeeeeeeeeelll mensen! Leuk om je neus even in te steken, maar nog veel fijner om je neus er weer uit te halen!:)

De dag erna zijn we aapjes gaan kijken en dat was toch lief leuk en alles! De bomen waren groot, de geur was des jungles en de apen slingerden hoog in de bomen van tak naar tak!!! Leuki! De dag erna kregen we een rondleiding met een gids en hebben we de wat tammere aapjes kunnen voeden en de wat wildere aapjes beslopen....Hou van aapjes!!:)
De terugreis naar Kumasi was me ook een avontuur apart! Het begon met een hitch-hike achterop een open Toyota, die met naar schatting 100 km/h over de zandweg crosste....Elke keer als we dorpjes voorbijreden werden we door kinderen en volwassenen nageschreeuwd en nagezwaaid alsof we de koningin waren! Het is een vreemde gewaarwording, maar we zwaaiden en schreeuwden vrolijk terug...nou ja, als het kon..de blaren zijn nu nog op mijn handen te zien!!! We kwamen als negers van die auto af...ik denken dat ik bruin was, maar een niettemin geweldige koude douche deed mij een erg teleurstellende blik op mijn gezicht veroorzaken toen ik schoon en wel in de spiegel keek.
Vervolgens moesten we in een dorpje overstappen op een trotro, die een half uur later met een kapot koelingssysteem langs de kant stil stond, vervolgens weer reed en even later weer stil stond....We werden met z'n allen overgeplaatst naar een ander busje, die op zijn beurt na een half uur weer stil stond omdat een omgevallen vrachtwagen de weg blokkeerde! Het is hier zo normaal dat je er bijna niet meer vreemd van op kijkt, alhoewel ik moet toegeven dat dit er wel vrij heftig uit zag, de chauffeur werd nog in de bosjes gezocht.... Het zijn wel momenten dat je weer extra vreest voor je eigen leven wanneer je in zo'n trotro zit, want een pretje is het niet! Is het geen halfkapotte trotro, dan zijn het wel de gaten in de weg waar met snelheden overheen gecrosst wordt, of de geiten langs de kant die af en toe besluiten over te steken net wanneer de trotro eraan komt... Op zich ook niet vreemd dus dat we al een overreden geit op ons geweten hebben! Verder rijden ze hier als gekken, alsof ze de enigen op de weg zijn, maar das niet zo...nee nee...tot hun grote verbazing komt er wel s zomaar een auto achter die heuvel of aan de andere kant van de weg opduiken! Vreemd! Remedie tegen de angst: slapen, slapen en nog s slapen en vooral niet voor je kijken!!:D

Maar afgelopen week verder dus rustig in Agogo geweest. Aangezien we het dus erg rustig hadden, konden we rondneuzen op verschillende afdelingen. We hebben een ochtendje meegekeken met de fysiotherapeut, die zich voornamelijk bezig houdt met Buruli Ulcer patientjes: kinderen met grote open wonden, onbedekt, de spieren zijn gewoon zichtbaar! Het is een ziekte, veroorzaakt door een bacterie, die langzaam je huid, spieren, en na lang wachten je botten kan opvreten. De enige mogelijke behandeling is het ruim wegsnijden van het dode vlees. De WHO heeft net besloten de behandeling voor deze ziekte niet meer te betalen (780 euro per patient), met als gevolg dat kinderen te laat in het ziekenhuis aankomen en in het ergste scenario ledematen geamputeerd moeten worden. Snappen doe ik het niet, aangezien deze ziekte hier erg veel voor komt....
Ook hebben we een ochtend een kiekje mogen nemen bij operaties. We werden in mooie witte pakjes gehezen, kregen een wit kapje op het hoofd en een wit kapje voor de mond, de witte slippers mistten nog net!:) De verpleegster vond dat we er als engelen uitzagen...ik voelde me wit!
De operatiezaal was een grote ruimte met een schermdoek in het midden zodat de patienten een beetje privacy hadden. Verder stonden er heel veel tafeltjes met allemaal steriele spullen op steriele doeken. De chirurgen kregen hun steriele jas en handschoenen aan en stonden netjes met de handen in elkaar te wachten tot hun patient geleverd zou worden! Het leek in eerste oogopslag absoluut niet steriel, maar het viel dus reuze mee!
De anesthesist komt met de naalden, slaat een beetje, in mijn ogen zeer onnodig, op de armen van de patient voor het infuus en probeert in een aantal pogingen de ruggenprik (uit verhalen eeeeerg pijnlijk!) te geven. De chirurg checked nog ff of pijn gevoeld wordt en gaat vervolgens aan de slag...De patient: die wordt aan zijn eigen lot overgelaten, heel soms dat de zuster met een half oog ernaar kijkt.

Verder is The African Cup hier volop aan de gang, voetbal dat zowaar interessant is om naar te kijken: tis dan ook meer rugby dan voetbal, zeer slechte voetbal maar in ieder geval veel actie! Maar ik geniet nog het meest van de aanschouwende mensen die al ongeveer beginnen te schreeuwen wanneer de bal net de middenlijn gepasseerd heeft....Simpel gezegd: ze hebben een zeer levendige manier van voetbal kijken! :)
Verder is er 's avonds altijd wel gezelligheid in het guesthouse of op straat, met live gitaarmuziek in het plaatselijke cafeetje...

Mensen, het leven is mooi hier! Ik kan jullie nog zoveel meer vertellen, maar zal het even hier bij laten :D!
Heel veel liefs maritza

PS kijk hieronder en op http://www.onbereikbaar.nl/ghana voor foto's!