nog even....zenuwslopend!!!

ja, nog eventjes en dan is Arjan der!:D Zit mijn tijd door te brengen in het internetcafe en elke minuut word ik zenuwachtiger!!!

Vanochtend waren we nog in Akosombo. Rianne en ik hadden allebei een vreemd gevoel, niet uit te leggen. Het is zo'n vreemd gevoel ergens zo heen te leven en vervolgens je ook te realiseren dat de helft van onze tijd alweer voorbij is en zeker wat betreft het onderzoek! Het gaat gewoon allemaal zo snel! Maar goed, Rianne had al lang tegen dit moment op gekeken en het werd dus wel tijd dat deze eenzame 3 weken voor haar dr aan gingen komen.

Voor de eerste keer stapten we beiden in een andere trotro, Rianne naar Agogo, ik naar Accra. Wel grappig om haar zo tussen de Ghanezen in een trotro weg te zien rijden! Uiteindelijk bleek dat ik het eerste stukje gezellig me had kunnen trotro-en.... Bij het eerst volgende dorpje moest ik overstappen op de trotro naar Accra. Anderhalfuur wachten....tijd gaat toch wel een stukje langzamer als je alleen in een trotro moet stappen! Maar leker om me heen zitten kijken hoe mannen hun auto's met tape proberen te repareren, hoe alle verkoopsters weer langs de raampjes komen, hoe mannen ongegeneerd met hun handen in hun kruis staan (het zal wel kriebelen in de tropen denk ik dan...). Dit allemaal terwijl de zweetdruppels langs mijn lijf stromen! Een koude douche zal zeker weer welkom zijn!

Eenmal vol busje vertrokken we naar Accra, gelukkig een heel rustige reis. Hier en daar wat in de prak liggende auto's, dooie geit op de weg en met z'n allen naar het tankstation....heel normaal:P Ook stopte de bus op een gegeven moment even omdat de stuurman plassen moet....tsja mensen, ff wachten hoor we gaan zo weer verder!:)
Bij een stop werd een kind van een passagier in de handen van een duidelijk onervaren jongeman gegeven. Ik schat hem zo'n 17 jaartjes oud en zo schattig hou hij daar met dat kind in zijn armen stond; handen onder de oksels, benen in de lucht spartelend! En maar moeilijk kijken: wat moet ik ermee? Moeder liet ook wel lang op zich wachten moet ik toegeven...:)

Nu dus in Accra, voor de eerste keer in mijn leven alleen naar een restaurant geweest, pizza gegeten, mjammie! Lekker boekje gelezen en genoten, sta versteld van mezelf!:)

mensen, ik moet weg, zou ook wat zijn als ik nog te laat aankom!
Hele dikke kus maritza