eindelijk dan!

Lieve allemaal,

eindelijk dan tijd gevonden om het reisverslag te schrijven! Ik hoop dat ik het nog een beetje kan reproduceren!

We zijn nu alweer een paar dagen in Tamale, het noorden van Ghana. Rianne is gisteren eindelijk na een week ziek zijn weer wat beter, dus nu nog even een paar dagen aansterken voordat we verder trekken naar het Oosten, de bergen en de watervallen!

Vervelend was het wel. Het begon allemaal de dag voor mijn verjaardag, toen we in Ouagadougou arriveerden. 's Nachts crepeerde ze van de hevige buikkrampen, een paracetamol hielp voor 2 uur en dan sloegen de krampen weer toe. Ze raadden ons aan een anti-bacteriele/parasieten medicijn in te nemen, die zou sowieso wel moeten aanslaan! En dit leek ook zo! Op mijn verjaardag leek het allemaal iets beter te gaan, lekker gezwommen en pijnstillers waren de hele dag niet nodig. Maar de dag erna was er toch geen verbetering te zien en bleken de buikkrampen toch echt niet weg te zijn. Hop, pijnstiller er in want Rianne moest en zou de voetbalwedstrijd zien! Dus wij in het Oranje naar een huis, waar nog veel meer Oranje-mensen opgestapeld zaten voor een groot scherm, omringd met chips, popcorn, toastjes, bier en een opgeblazen oranje hamer! Een avontuur op zich voor mij! Heb me aant begin ook meer met de mensen beziggehouden dan het voetbal zelf. Maar goed, Nederland gewonnen, ole ole, iedereen blij en opgelucht.
Maandag was er nog steeds geen verbetering te zien, misselijkheid was erbij gekomen. Tijd dus voor een poeptest! Ze krijgt een foto-film potje in haar handen gedrukt...poepen maar! Rianne had ineens niet zoveel aandrang, dus daar moesten we wat aan doen! Wij cola drinken, stokbrood kopen, rondjes lopen...Alles om de stoelgang maar te stimuleren, maar Rianne werd er alleen maar misselijker van. Dus toch maar een poging op de WC en gelukkig kwam ze er met een big-smile uit, met haar trofee in haar hand:): 'Maritz, het is gelukt!' Zelden dat je zo blij bent met diarree!:)
Opnieuw nieuwe medicijnen, onze hoop groeide weer. Wij ons visum opgehaald en de bus naar Ghana genomen. Een onverwachte lange reis, zonder eten en Rianne misselijk, maar wel het goede nieuws te horen gekregen dat we beiden co-schappen gaan lopen in Zwolle! Ole Ole Ole!!:D
Helaas sloegen de nieuwe medicijnen ook niet aan, dus besloten we in Tamale maar een echte dokter op te zoeken. Eerst naar het ziekenhuis, blijken alle doktoren en verplegers te staken! En in het hele land nog wel! Alle patienten zijn naar huis gestuurd, een emergency- opvangplaats is er niet! Te belachelijk voor woorden gewoon! Het kan nog de hele week duren, dus wij gewoon maar heel hard hopen dat ons geen ernstige dingen zullen overkomen waar een ziekenhuis voor nodig is!!
Uiteindelijk naar een private clinic gegaan, daar een malaria-, tyfus- en poeptest gedaan...het bleef bij een bacteriele infectie. Dus een antibiotica kuur erbij, die arme meid moest ondertussen gewoon wel iets van 8 pillen per dag innemen!!! De rest van de dag heeft ze kotsmisselijk op bed gelegen. De anti-misselijkheid pil werd onmiddelijk weer uitgekotst...helpt dan ook niet zo goed.:p Gelukkig bleef de antibiotica binnen en die heeft zijn werk goed gedaan! De volgende dag trof ik haar zowaar schrijvend in haar bed aan. Heel bijzonder om te zien, na een week gekreun en gesteun!:) Toch wel weer gezellig een Rianne om me heen. In de bank lulde ze meteen mn oren van mn kop, einde met de rust dus!:p

Maar nu dus weer puf en energie ons reisverslag te schrijven!
Graaf, graaf, graaf....Burkina Faso!
Na een oase van luxe en verwennerij in Ouagadougou, vertrokken we naar het noorden van Burkina, Gorom-Gorom om precies te zijn. Daar werden we opgehaald door een man die ons naar het campement zou sturen. Na 1,5 uur met 3 mannen in het frans onderhandeld te hebben over de prijzen, vertrokken we dan eindelijk naar Oursi. Het laatste kleine dorpje voordat we echt het niemandsland in zouden trekken. Het was net marktdag, wij geluk! Alsof we in sprookjesland waren beland! Net Alibaba en zijn 40 rovers, alleen hebben wij er honderden gezien! Mannen met tulbanden en grote mooie Aladin messen! Overal tentjes waar deze rovers opgesteld zaten tussen de stoffen, naaimachines, tabak, zeepjes...Vrouwen die in de mooiste kleren en vele sieraden voorbij liepen. Echt de mooiste kleuren die supermooi afstaken tegen al dat zand!
Ezels, geiten, dromedarissen...ik kon gewoon niet geloven dat deze wereld ook echt bestond!!! We staken de weg over naar de slagerij. Hele geiten hingen aan stokken, ingewanden werden eruit gehaald en verkocht, vlees in stukken gehakt en op het vuur gegooid. Smullen maar! Mannen maakten ruzie over dromedarissen, terwijl die beesten er met hun suffe kop bijzaten en aan t namalen waren op ?????, geen gras in ieder geval!! Maar geweldige beesten zijn het wel!! Ben fan!

Het was bijna jammer dat we door moesten, maar nieuwsgierig naar de rest was ik ook. Met de auto crossten we over het zand, door de boompjes en langs huisjes. Een geweldige reis op zich! Mensen die in the middle of nowhere onder een boom aan het schuilen waren, wachtende tot de ergste hitte over is. Waar moeten die mensen dan nog heen???
Eenmaal aangekomen op het campement, werd de ezelwagen al voorgeleid en mochten wij plaatsnemen. Met de voeten over de rand van het wagentje wachelden we naar de lokale berg, vanwaar je een meest geweldig uitgestrekt 'Lion King'-uitzicht hebt over Mali, Niger en Burkina. Geweldig om zo door dat landschap te hobbelen. Je moet je nog geen Sahara-duinen voorstellen. Meer een zandlandschap met nog aardig wat boompjes en zo hier en daar een waterpomp met zanderige huisjes.
Terug bij het campement werd er een tafel klaargezet met 2 stoelen en kussentjes... zitten en wachten tot het eten zou komen. Het werd ons allemaal wel heel comfortable gemaakt. De zon ging onder, langszaam werd het donkerder! Helaas bewolkt, maar wat moet je daar de meest geweldige sterrenhemel kunnen zien!!! Een geweldige maaltijd werd ons voorgeschoteld, met natuurlijk een beetje zand als extra.:) Heerlijk warm slapen in een rietenhutje, om de volgende ochtend op te staan en daar 2 van die geweldige sullige dromedarissen naast je hut aan te treffen! We hebben 3 uur op die beesten gehobbeld, veel 'oi, oi' geroepen en vooral veel gelachen! Het was geweldig en vooral omdat we de enige toeristen waren! Wel hadden Rianne en ik wat moeite die beesten te besturen en vooral vaart erin te brengen. Onze gids maar zeggen dat we 'oi' moesten roepen...nou echt niet dat dat werkte!

De volgende ochtend om 4 uur vertrokken we naar Mali, met 3 arabieren in de auto en een heel groot geweer!:s Antwoord op onze vraag of we op dieren gingen schieten kregen we niet...:)
Eigenlijk een onbeschrijfbare rit!Het was een 5 uur lange rit door zand-, maan-, savanne-landschap! De chauffeur slalomde met grote snelheden langs de bomen, af en toe wat controle verlies over het stuur door de grote zandhopen. 'Niet bang zijn hoor, hij is een topchauffeur!' Nou pfieeuw, grote geruststlling! :p De gids wees hem de weg, wij keken naar zijn vinger, vervolgens naar het landschap en vervolgens vol verbazing naar hem. 'Hoe kan je in godsnaam de weg door dit niemandsland weten????'
De eerste uren kwamen we half slapend en gaar door, 1x stopte de auto nog: 'ff bidden hoor!'. Na een ontbijt met stokbrood, sardientjes en heerlijke afrikaanse bittere thee sloeg bij ons de meligheid toe. We hobbelden zo hard dat Rianne met haar kop nog 2maal tegen het dak knalde..'sorry, de chauffeur keek niet goed..' Drommedarisje, hier, verdwaald wezen daar, hobbel hobbel hobbel... Eenmaal op een geasfalteerde weg in Mali werd het geweer verstopt, het gidsbordje op het shirt gespeld, op naar de eerst volgende politiepost!
Bleek achteraf, dat in hetzelfde gebied waar wij zo vrolijk doorheen gecrosst zijn, net deze dagen rebellen actief waren! Onze gast-lui in Ouaga hadden ongerust naar alle politieposten gebeld om te vragen of we daar langs waren gekomen. We hebben er gelukkig niks van gemerkt, maar dat verklaart de aanwezigheid van dat grote geweer wel!!!:s
Zo zie je het maar weer dat het soms beter is van niks te weten, want wij hadden de grootste lol tijdens deze rit!:)

Mali was warm, droog, zanderig... Het kwam erop neer dat we 's ochtends en eind van de middag actief waren, verder gewoon zitten, puffen en cola drinken. Zelfs voor eten was het soms echt te warm!!
Onze eerste nacht meteen op het dak van een mud-hotel doorgebracht! Op het dak ons muskietennetje opgehangen en onder een sterrenhemel geslapen...fijn en eindelijk niet warm!!
We vertrokken naar Mopti en hoopten daar de boot naar Timbouctou te kunnen pakken. We waren nog geen minuut in Mopti of we werden aangevallen door tientallen 'gidsen' die overal met ons heen wilden. Als je niet van gidsen houdt, raad ik je aan niet naar Mali te gaan! Onze weerstand tegen gidsen is hier enorm gegroeid! Ze zijn opdringerig, niet van je af te slaan, vermoeiend en weten je overal te vinden! Maar goed, we wilden inderdaad wel een aantal leuke dingen doen en bij alles hadden we helaas toch echt een gids nodig, dus toch maar luisteren...
De grote boot naar Timbouctou ging niet vanwege laagstaand water. Dus onze keuzes waren:
1. een week op een boomstam zitten met vele passagiers en weinig bewegingsruimte. Bovendien kans hebben dat die boot het niet eens haalt vanwege het laagstaand water!
2. 2x een rampzalige autorit in een 4WD afleggen van 12-24 uur met 9 man in de auto.
3. zelf een 4WD met andere toeristen huren, maar het was geen toeristentijd, dus dan zou het wel heel veel dokken worden!
4. niet gaan.
Het werd het laatste. Timbouctou schijnt een grote teleurstelling te zijn, en om nou alleen om de naam te gaan....Jammer is het wel!

We hebben de hele dag met gidsen lopen onderhandelen, 1 grote vermoeiende gezelligheid, ruzies..pfff.
We hebben eerst een dag door Mopti gelopen, door de markt, langs de haven, alle kruiden leren kennen. Vervolgens met een gids naar Dogon-country vertrokken, geweldige trip! Het is een vallei waarin het Dogon-volk hun huizen tegen de steile rotswand hebben aangebouwd. Heel bijzonder om te zien hoe ze daar hun eigen leventje leiden! We werden wel meteen met onze neus op te feiten gedrukt. Armoede was groot daar, vooral in het droge seizoen! Als ze eten hebben, bestaat dat alleen uit een of ander gerstenpapje. Alleen in het regenseizoen kunnen ze hun eigen groentes kweken!
We hebben daar 3 dagen rondgelopen, ofwel sochtends en eind van de middag een uurtje, de rest van de dag pauzeren en de hitte afwachten. Beetje te lange pauzes waren het wel, maar je leert het leventje daar aan de andere kant dan ook wel van kennen! Verder was het helaas ook wel erg toeristisch gemaakt. In alle dorpjes werd je weer overdonderd door souveniers, oude vrouwen moest je cola-noten (een grote vreemde vieze bittere noot) geven. Deed je het niet, kreeg je een uitgestoken tong... Maar als je het wel deed, wist je ze heel blij te maken, en dat met alleen zo'n nootje!

Eenmaal terug in Mopti wisten we niet hoe snel we daar weer weg konden! Dus meteen de dag erna naar Djenne vertrokken, waar de oudste en grootste modder moskee van Mali staat. Heel bijzonder om te zien, helemaal met een levendige en kleurvolle markt op de voorgrond!
Ook een dagje daar gefietst (HOLLANDERRRSSSS!!!) op de open 'velden' van Mali! Hitte en dwalen, maar ons eindpunt gevonden: een klein dorpje met tientallen kinderen die juichend allemaal onze handen wilden vasthouden.

Verbrand en wel vertrokken we de volgende dag naar Segou. Daar hebben we genoten van een zwembad, een luxe hotel met een echte WC en douche ...even bijtanken!!:) Ook een klein boottochtje gedaan naar een vissersdorpje, waar het Bobo volk leeft. Dit zijn nomaden die tijdens het regenseizoen continu moeten verhuizen omdat de Niger rivier stijgt. Geweldig om even groen en water te zien!Gras kan dan ineens zo mooi zijn!:)

En toen was Mali alweer ten einde gekomen en konden we de bus pakken naar Burkina! Een lange rampzalige nacht-busreis stond ons te wachten, maar dat die zo rampzalig zou worden konden we ook niet raden! De bus vertrok al 5 uur later dan gepland, dus al gaar voordat we uberhaupt begonnen! Er was een klein luchtgaatje waar de hele bus van mocht genieten en wat echt te weinig was zodra de bus stil stond! En mocht het nou net zo zijn dat die dat regelmatig deed! stoppen, inladen, lossen, plassen, eten, bidden, tanken, ruzieen (als ze dat nou eens deden terwijl we rijden!!!!!) Bij elke stop stapte iedereen in en uit, wat ze elke keer toch moesten doen weet ik nog steeds niet! Even tanken duurde 15 minuten...
Eenmaal bij de grens moesten we overstappen op een andere bus...een wachttijd van nog s 2 uur! Wat konden wij genieten van het feit dat op de grens de hele bus s op ons moest wachten! Stempeltje hier, formuliertje daar...wij extra langzaam schrijven! :p
Uiteindelijk heeft de reis in totaal 20 uur geduurd! Moe, gaar, beurse reet, kapot, dood...Maar opgelucht, tis achter de rug!

De dag erna zijn we onmiddelijk naar het groenste stuk van Burkina gegaan! Geweldig om al dat groen om je heen te zien met bergen op de achtergrond! Door de nachtreis hebben we die overgang niet kunnen meemaken en dan is het contrast toch wel heel groot!
We hebben daar zowaar 2 dagen op oer-hollandse oma-fietsen door de akkerweiden gefietst naar meertjes en watervallen! Beetje dwalen hoorde er ook hier weer bij. Wat wil je ook als iedereen uit beleefdheid maar een kant op wijst!
Maar het waren 2 geweldige dagen, en een overnachting in een luxe hotel voor een spotprijsje! Niks te klagen dus!

En toen weer terug naar Ouagadougou! Tijdens de busreis kregen we het goede nieuws dat we weer in het luxe huis mochten overnachten... de Burkina Faso-Mali reis kon niet meer stuk!
Helaas dus wel een beetje, de ziekte greep toe! Maar gelukkig zijn we beiden weer gezond en vertrekken nu zekers morgen naar het oosten. Onze laatste week in de watervallen en bergen...

Toch wel een heel vreemd idee dat het allemaal bijna over is! Dubbel gevoel heb ik wel! Heb zin jullie allemaal weer te zien, maar toch jammer dat die Afrika-reis, waar we ons zo lang op hebben voorbereid, in 2 weken toch echt afgelopen is!

Nog even goed genieten dus, hopelijk gezond en wel!
Geniet nog maar van de rust in Nederland, we'll be back soon!
Heel veel liefs en tot snel!
Maritza