Het Argentijnse ziekenhuisleventje…

Na een week in het ziekenhuis gewerkt te hebben vond ik het weer eens tijd voor een verhaaltje.

Zoals ik al verteld had ronde ik onze mooie reis in het Noorden af met een klein, onschuldig blaartje op mijn teen. Zoals altijd prikte ik die door, want dan heelt het sneller. Maar de volgende ochtend, de dag dat ik naar het ziekenhuis moest, bleek de blaar 10x zo groot te zijn. Ook die had ik opnieuw weer doorgeprikt en vol goede moed stortte ik mij in de ochtendspits. Virginia, mijn huisgenootje, had mij verteld dat het maar beter was als ik vroeg in het ziekenhuis moest beginnen, want dan zou het verkeer minder erg zijn. Ik ben benieuwd hoe het er in de echte spits aan toe gaat, maar de manier waarop ik mij elke ochtend in de bus wurm komt mij aardig spitserig over... Gelukkig is men hier wel gewend om op z’n Engels netjes in de rij te staan, dat scheelt weer een gevecht.

Na 20 minuten staan kwam ik in het ziekenhuis aan en na 5 minuten, jaja, had ik de afdeling Pediatria gevonden. Ruimschoots optijd. Niet dat ik ook maar enig idee had hoe laat ik er moest zijn, aangezien mij over de mail 0,0 informatie toegestuurd was. Dus op goed geluk stapte ik de afdeling op, hopende iemand te treffen die van mijn komst afwist. In een half uur tijd, na meerdere artsen gesproken te hebben, wist ik gelukkig (in spaans) mijn reden van komst duidelijk te maken. Ze dachten namelijk in eerste instantie dat ik gewoon was komen aanwaaien, zonder ook maar iets te regelen. Maar het magische woord ‘autorizada’ deed deze twijfels doen wegnemen. Eén van de artsen pakte haar agenda erbij en las zowaar mijn naam op: ‘Ja, inderdaad, er zou vandaag een buitenlander beginnen...’ Verder hadden ze natuurlijk geen flauw idee over hoe lang, wat, waar en hoe. Maar dat was voor latere zorg. Nu was iedereen blij, probleem opgelost en onmiddelijk kreeg ik een rondleiding. Daarna moest ik nog even naar het onderwijsbureau voor de bureaucratische rompslomp (stempels!) en de volgende dag mocht ik om half 8 beginnen op zaal. Slik, das vroeg... Maar daartegenover stond wel een dagje vrij. Dus onmiddelijk naar Djoeke en Mams afgereisd en hen verblijd met mijn gezeldschap.

De volgende ochtend stond ik om half 8 klaar en nam plaats op een stoel in de overdrachtkamer. Vol verbazing heb ik zitten luisteren naar de overdracht. Tien meiden in een klein hokje met de ‘jefe’ aan het hoofd: geratel! Ze praten hier zo waanzinnig snel dat ik het gevoel had omringt te worden door een stelletje Jappaners! Ik snapte er gewoon helemaal, maar ook echt helemaal niks van. Het was dat ik nog net een paar woordjes herkende wat mij ervan verzekerde dat het toch echt spaans moest zijn. Na een uur bewegende monden bestudeerd te hebben, vaag een dicussie opgevangen te hebben over morfine (was kwijt, of te veel gegeven of...geen idee, maar het was iig niet best aan alle gezichten te zien), de kleuren van de pakjes bewonderd te hebben (rose, groen, blauw, rood, geel...), stonden we op en werd ik aan de dame met het gele pakje gekoppeld. Ik dacht eerst dat ze de verpleegkundige was, omdat ze alle vochtbalansen op las(voor medische onder ons:)), daarna dat ze ook ‘co’ was (want ze moest allemaal rotklusjes doen). Maar ze bleek al 2e jaars residente (arts in opleiding) te zijn... oeps. Ik liep (mank) dus achter haar aan terwijl ze al haar taken deed en veel van wat ze me uitlegde verstond ik niet. Na 2 uur was het visite-ronde numero 2: het bespreken van de patienten met de baas. Twee uur lang stonden we op de gang, met krijsende kinderen en kletsende moeders om ons heen, over patienten te praten, of eigenlijk meer over koetjes en kalfjes.
Gedurende de ochtend begon ik me steeds wanhopiger te voelen. Mijn teen deed pijn, mijn rug deed pijn van het mank lopen, ik verstond niks en ik had geen idee waar ik in vezeild was geraakt. De ergste rampscenarios spookten al door mijn hoofd. Gelukkig had ik in deze twee uur ook het geniale idee bedacht om te vragen of er ook poliklinieken waren. Hier zou het allemaal wat langzamer gaan. Na dit met mijn supervisor besproken te hebben, vertrok ik om 12 uur weer iets opgeluchter uit het ziekenhuis. Opnieuw mijn moeder en zus gebeld en samen met hun de beroemde begraafplaats bekeken waar Evita Perron ligt. Dit keer ik in een rolstoel, mijn moeder vol enthousiasme achter me... op zich ook een ervaring! ‘s Avonds nog een grote tango-show gezien, want die mag je in dit land natuurlijk niet missen.

De volgende ochtend stond ik vermoeid op. Mijn teen had mij de hele nacht wakker gehouden en lopen lukte eigenlijk ook niet meer. Toch naar het ziekenhuis gegaan, maar al snel werd ik meegenomen naar de ‘emergencia’. In het uurtje dat ik moest wachten had ik genoeg tijd om alle verbazingen s even op papier te zetten:
- Het ziekenhuis is groot, grijs, lelijk, verwaarloosd en staat op instorten! Overal lekkende waterleidingen, schimmel, scheuren en chaos. Het is een publiek ziekenhuis, wat dit dus ook wel doet verklaren. Mensen lachen me ook uit als ik zeg dat ik mijn stage in dit ziekenhuis loop. Ik ben wel tevreden, aangezien ik mijn soberheid die ik zocht gevonden heb! Daarnaast schijnen hier de beste artsen te werken. Ik heb alleen nog niet begrepen waarom. Ze verdienen namelijk geen drol, veel voorzieningen missen en om wat bij te verdienen moeten ze weekend diensten draaien in prive-klinieken. Kortom, overwerkt zijn ze... maar wel de beste;)
- Ze lopen hier 3x per dag visite! Efficient: waarschijnlijk niet. Leerzaam: vast wel. (Als je het kan verstaan)
- Hygiene: iedereen loopt in hun dokterskleren over straat, in de bus of metro. Daarnaast kan je hier niet gewoon ‘hallo, dag, goedemorgen’ zeggen bij binnenkomst. Elke ochtend is een ritueel van collega’s zoenen, idem dito voor patiënten... Verder wordt er ook in het ziekenhuis ‘mate’ gedronken: een kopje thee van cocaineblaadjes met een ijzere rietje erin. Aangezien het een gezeldschapsdrankje is mag iedereen hieruit meeslurpen...
- De medicijnen worden hier in een kluisje in de overdrachtskamer bewaard. Er schijnt anders te veel gestolen te worden. De eerste dag toen ik mee liep, keek ik vol verbazing toe hoe uit een half kapot kluisje plastic zakjes werden getrokken waar de medicijnen volledig ongeordend in lagen. De arts drukte even 2 tabletten uit hun omhulzel en met de tabletten in de hand gingen we weer naar patiënt. Tsja...

Na een uur werd ik geholpen door een jonge dokter. Na een korte blik en met weinig woorden was het hem duidelijk: ‘ja, ontstoken’ en hij liep weg achter het gordijn. Een kwartier later verschijnt een tweede jonge dokter: ‘nou, zie niks, koorts? Nee...’ en hij loopt weg. Weer een kwartier later komt de eerste jonge dokter terug: ‘kom’... Een lesje communicatie zouden ze hier op zich wel mogen krijgen! Met een zalfje werd ik weer naar boven gestuurd. Mijn supervisor, volledig ontevreden over mijn behandeling, heeft mij zelf nog een keer nader onderzocht en uiteindelijk dus met een zakje vol antibiotica en zalfjes voor baby’s naar huis gestuurd. (over stelen gesproken...)
Achteraf gezien was ik blij dat ik aan de antibiotica was begonnen, want dezelfde avond nog was niet alleen mijn teen maar ook de helft van mijn voet volledig opgezet. Tien dagen later kon ik weer normaal lopen...

Dus uiteindelijk niet bepaald de start gemaakt die ik hoopte te maken in Buenos Aires. De laatste dagen waren ook echt een ramp en de heimwee sloeg aardig toe. Maar nu begin ik mijn leventje hier op te bouwen en weet ik mijn dagen alweer volledig vol te plannen.
Ik ben nu begonnen op de polikliniek. Een kamer met 6 hokjes waar iedere arts zo’n 4 patiënten op een ochtend ziet... Om 8 uur moet ik beginnen (ofwel half 9) en om 12 uur word ik weer naar huis gestuurd. Het spaans gaat met de dag beter en met 4 uur spaanse les per week weet ik nu al mensen te verbazen!:D
Ik zie alleen geen patiënten zelfstandig, aangezien er 4 artsen in opleinding zijn die voor eigen lering de patiënten zelf moeten zien. Dit schijnt sowieso een probleem te zijn, aangezien het een opleidingsziekenhuis is en het als buitenlander vrij moeilijk schijnt te zijn je eigen patiënten te claimen. Concurrentie is hier groot. Het is dus nog even afwachten hoe dit gaat uitkristalliseren.

Verder heb ik salsa en tango-lessen geregeld. Komen er wekelijks vrienden van Virginia langs om 'mate' te drinken, film te kijken, gitaar te spelen of gewoon te kletsen. Ook zijn er voldoende feestjes waar je voor uitgenodigd wordt. Daarnaast heb ik sinds zaterdag ook een nieuw huisgenootje. Een meisje uit Zwitserland die ook hier een coschap gaat doen. Aardige meid die ook wel in is voor tripjes, dus gister al onze eerste trip geregeld. Kortom, ik zit goed hier!

Hoop dat het verder met jullie ook goed gaat!
Heel veel liefs uit Argentinie!
Maritza