Maritza in Buenos Aires...

Hallo,

Soms heb ik mijn momenten dat ik me ineens realiseer dat ik in Buenos Aires rondloop. Niet dat je daar niet dagelijks mee geconfronteerd wordt, maar af en toe heb ik ineens van die rillingen door mijn lichaam, puur van genot eigenlijk.
Ik ben nu al 5 weken in Buenos Aires en nog steeds wordt ik dagelijks verrast door alles om mij heen. Elke werkdag pak ik mijn busje naar het ziekenhuis. De ene dag razen er 3 volle bussen voorbij voordat je eindelijk in kan stappen en kom je 40 minuten later bij het ziekenhuis aan, de andere dag loop je zonder geduw en gepor de bus in en ben je er binnen 15 minuten.
Vol bewondering blijf ik kijken naar het verkeer en de manier waarop de buschauffeur, ongeduldig en knorrig, zich er doorheen manouvreert. Terwijl ik mij staande probeer te houden tijdens alle abrupte bewegingen, rijd de bus door de wijk Once. Een wijk waar het overdag krioelt van mensen die hun handelswaren proberen te verkopen, en dat ’s avonds een verzamelplaats is voor drugsverslaafden.
In de bus kijken mensen je soms wat verbaast aan, verbaasd wat ik op dit tijdstip van de dag ga doen. Ik leg ze uit dat ik hier werk en als een echte ‘local’ stap ik vol vertrouwen bij de juiste bushalte weer uit. Stug voor mij uitkijkend steek ik de drukke straat langs het ziekenhuis over, vanuit mijn ooghoeken in de gaten houdend of de auto’s wel echt stoppen. Vervolgens groet ik de mensen die hun etenswaren (donuts...) voor het ziekenhuis proberen te verkopen, laat ik mijn tas controleren door de portier van het ziekenhuis en loop ik de roltrap naar de afdeling Pediatria op. Gelukkig dat het hier niet uitmaakt als je ietwat laat de afdeling komt binnenstappen. Met gewoon ‘Hola, como andas?’ en een zoen op de wang begin je de dag vol goede moed.

Op de poliklinieken heb ik helaas nog steeds weinig te doen. Onlangs eens de gok gewaagd om te vragen of ik zelfstandig patienten zou mogen zien, maar hier kreeg ik een duidelijke NEE op terug. Na wat meer navraag ben ik erachter gekomen dat medici hier pas hun patienten zelf zien zodra ze afgestudeerd zijn. Niet zo vreemd dus dat ze een buitenlandse studente met gebrekkig spaans niet aan een patient toevertrouwen. Maar ja, nog 10 weken op een krukje ernaast zitten is ook wat te passief voor mij. Dus momenteel dwarrel ik wat door het ziekenhuis heen. De ene dag (ofwel 3 uurtjes) op de polikliniek, de andere op de spoedeisende hulp, dan weer ga ik met patienten mee naar andere specialisten. Zo zie ik een beetje van alles en toch ook heel veel wat je in Nederland niet zo snel ziet. Veel sociale problemen passeren de revue: huiselijk geweld t.g.v. alcohol en drugsgebruik, sexueel misbruik, wanhopige alleenstaande moeders zonder werk, vitamine tekorten t.g.v. ondervoeding, neurologische ziektebeelden t.g.v. alcohol- en drugsgebruik tijdens de zwangerschap. Wat mij alleen erg stoort is dat vele casussen die interessant en naar mijn idee ook belangrijk zijn om nader te onderzoeken aan hun lot overgelaten worden. Niet altijd kunnen de juiste onderzoeken aangevraagd worden en dan blijft het dus een beetje in het midden. Deels een gevolg van te weinig geld voor het ziekenhuis, maar naar mijn idee is het deels ook een kwestie van desinteresse. Ook het gemak waarop antibiotica voorgeschreven wordt zonder een hele duidelijke indicatie blijft mij verbazen...

Door de korte dagen die ik in het ziekenhuis maak, heb ik de rest van de dag veel tijd om van Buenos Aires te genieten. Aangezien mijn Zwitserse huisgenootje dezelfde uren maakt als ik, gaan we vaak samen de stad in. Dan weer lekker in een parkje liggen (de lente is begonnen!), dan winkelen, lunchen met Virginia (Argentijns huisgenootje) en haar studievrienden en dan weer een wijk bekijken. ’s Avonds heb ik mijn danslesjes en afspraakjes. Geen idee eigenlijk wat ik allemaal doe, maar de dagen vliegen voorbij... Meestal een goed teken!

Afgelopen weekend ben ik samen met Camille (huisgenootje) naar Puerto Madryn geweest. Een stadje 18 uur bussen hier vandaan. Ik vond het geweldig om na 4 weken even weg te zijn uit de drukte van Buenos Aires. Na een rampzalige nachtbus hadden we 3 dagen om te genieten van frisse lucht, blauwe zee, zon en heel veel dieren! We hadden ontzettend veel geluk en al de eerste dagen hebben we walvissen gezien, springend en wel, met jonkies. Enkele meters van de boot verwijderd kwamen ze boven water drijven, wat een immens grote beesten zijn dat! Vervolgens maakten we onze tour af over de Peninsula Valdes, waar je zeeleeuwen, pinguins en veel mooie uitzichten had. De dag erna vertrokken we naar Punto Tombo, de broedplaats voor pinguins. Geweldige beesten, momenteel zo’n 500.000 en ze liepen vlak langs je heen, druk bezig met hun nestje te bouwen en eten te zoeken. Ik kon er echt uren naar kijken, het was gewoon zo bijzonder om ze te zien! Vervolgens weer het water op gegaan, dit keer om kortsnuitdolfijnen te spotten. Opnieuw veel geluk gehad, in grote getalen zwommen ze onder onze boot door! Geweldige ervaring met een grote groep toeristen op een boot, kijkend naar dolfijnen bij opkomende storm! Kortom, het weekend was een paradijs van beesten en natuurschoon! Elke avond sloten we af met een lekker groot stuk vlees en een Argentijns wijntje...

Eenmaal terug in BA werden we overvallen door de autogassen... welkom in Buenos Aires, de stad van de goede luchten!

Heel veel liefs en hoop snel weer van jullie te horen!
Maritza

PS: nieuwe fotos op
http://picasaweb.google.com/maritza.beekman/Argentinie#