Hitte en ijs, jeuk en schurft, vakantie en examens

Ik ben alweer 2 weken verder en de titel omschrijft eigenlijk aardig wat me de laatste tijd bezig gehouden heeft.

Na het uploaden van mijn vorige mail heb ik inderdaad mijn nachtbus naar Mercedes gepakt. Een beetje spannend vond ik het allemaal wel, aangezien het mijn eerste heuze reis alleen op de wereld zou zijn.
Na een waardeloze nacht in de bus wist ik met mijn slaperige hoofd een jongeman uit Zwitserland zover te krijgen met mij spelletjes te spelen. Het regende immers pijpenstelen in Mercedes en we moesten 5 uur wachten op de bus naar Carlos Pelligrini, het dorpje dat grenst aan het natuurpark. Vervolgens stond ons nog een 4 uur lange busreis over dirt-road te wachten. Aangezien deze bus maar 1x daags die kant op gaat en regelmatig bij slecht weer besluit niet te vertrekken, keken we beiden af en toe wat betreurd naar buiten zodra we zagen dat het steeds harder begon te regenen. Maar dat mocht de pret niet drukken. Al snel werden we vergezeld door 3 Argentijnse meiden, die ook wel een spelletje wilden spelen onder het genot van een kopje maté. De tijd vloog en zowaar stond even later ons busje, een omgebouwde vrachtwagen, klaar om te vertrekken. Het lekte aan alle kanten water en de modderplassen spoten op langs de ramen ondanks dat de bus (met topsnelheid) de plassen probeerde te vermijden. Het voelde weer als Ghana!

Carlos Pelligrini is een geweldig rustig dorpje met 600 inwoners, veel koeien, paarden, tropische geuren, geluiden en hitte. Het enige wat nog miste was een overheerlijke fruit-shake... Het grenst aan Parque Esteros del Ibera, het grootste zoetwatergebied van Argentinië. Het was een paradijs van vogels in alle kleuren en maten, kaaimannen (niet al te groot gelukkig), carpinchos (capybara), herten en apen. Vroeg in de morgen vertrokken we op een bootje om het wild in de drijvende eilanden te spotten, ’s middags maakten we wandelingen om het wild op het vaste land te spotten. De laatste dag was ik nog maar alleen over en heb ik de trails op het vaste land nog ’s even herhaald. Lekker achter elk gekleurd vogeltje aangerend en zowaar apen gespot! Het was super!
Aangezien de bus die ’s middags zou vertrekken stuk was, moest ik liften om de bus in Mercedes te halen. Uiteindelijk met 2 Australiers en een spaanse in een 4WD gestapt en dit keer droog en vooral snel in Mercedes aangekomen. Drie uur later zat ik tevreden en heel wat muggenbulten rijker in mijn luxe cama-bus naar Buenos Aires. Opnieuw een brakke reis van 10 uur door de nacht, maar op z’n Argentijns zat ik, na een snelle douche, om half 9 op mijn stoel op de poliklinieken. Probeer dan je ogen maar ‘s open te houden!

Vorige week stond in het teken van mijn evaluatie. In eerste instantie maakte ik me er niet zo druk over. Ik dacht dat ik een gezellig babbeltje zou hebben met mijn begeleider over wat ik wel niet allemaal geleerd heb hier. Maar naarmate de dagen vorderden werd ik steeds zenuwachtiger, omdat mijn supervisor zo zenuwachtig deed en het er steeds meer op leek dat ik een serieuse beoordeling ging krijgen.
Donderdag werd ik om half 9 in zijn doktershok geroepen: ‘Haal deze patient maar binnen’! Geweldig! Ik voor de eerste keer met de bruine gescheurde folder in mijn hand naar de deur waarachter de massa wachtende patiënten zich verschuilde. Met kloppend hart deed ik de deur open en noemde ik de 5 namen op die op de folder stonden. Ik keek naar de massa, geen reactie... Verdorie, waarom zijn het nou ook net van die onuitspreekbare namen! Gelukkig na mijn tweede poging stond er een vrouw op. Geslaagd voor deel één! Vervolgens kwamen we weer het doktershokje binnen en mocht ik de anamnese en het lichamelijk onderzoek doen! Met wat haperende zinnen en een wat moeilijk kijkende moeder ging ik dan voor de eerste keer echt te werk! Aan het einde keek ik met zweet op m’n voorhoofd mijn begeleider aan: met een tevreden glimlach en ‘bien bien’ was ik geslaagd voor deel twee! Geweldig! Geef mij maar meer van die evaluaties!
Deze week ben ik begonnen op de adfeling. Een contrast met de polikliniek. Ik zie veel verschillende ziektebeelden en ik heb iets meer vrijheid om eigen dingen te ondernemen. De afgelopen dagen druk bezig geweest met het verzamelen van gegevens voor mijn klinische les. Een heel karwei op zich, aangezien er gebrek aan papier is in het ziekenhuis en daardoor het patiëntendossier gevuld is met allemaal losse kleine papiertjes waar de notities op geschreven staan. En spaanse doktershandschriften maken het er zeker niet makkelijker op! Maar deze week met een zeer voldaan gevoel afgesloten!

In de tussentijd speelde er echter een heel ander verhaal. Nadat mijn Zwitserse huisgenootje een week lang heeft liggen krabben besloot ze toch maar een bezoekje bij de dermatoloog te brengen. Met een korte blik een enkele vragen werd de diagnose gesteld: schurft! Lekker! Dus als een stelletje paranoïde dames het hele huis schoongeboend, lakens en kleren gewassen en gestreken, desinfecterende spray in alle hoeken en gaten gespoten. Niet dat dit laatste nou bepaald veel zin had, maar dat noemen we maar gewoon psychische geruststelling. Het jeukte me aan alle kanten, maar gelukkig vertoonde ik geen enge schurftige afwijkingen op mijn lichaam... Helaas bleken mijn verzamelde muggenbeten afgelopen weekend niet allemaal simpele muggenbeten te zijn. Dus ook ik aan de tabletten en nu lijkt het eindelijk echt onder controle te zijn. Maar zodra één van ons begint te krabben kijken we elkaar nog met wat angstige ogen aan...
Het feit dat de lente aangebroken is en alle insecten tot leven gewekt zijn maakt het ook niet makkelijk jeukvrij te zijn! Maar ook dat drukt de pret niet. Dagelijks wordt de 30 graden gehaald en dat noemen ze dan nog lente! In het ziekenhuis draaien alle windmolens op volle touren(airco doet het niet...), maar ondanks dat bevochtigen de zweetdruppels de doktersjassen aardig met als gevolg dat er heerlijke zweetgeuren in het ziekenhuis hangen. Zodra ik thuis kom is het tijd voor rokjes, bezoekjes aan parkjes, drankjes op een terrasje bij een heerlijk avondbriesje en voor mij vooral bakken ijs! Ik heb een ijszaak ontdekt vlak bij mijn appartement en dan is het wel heel verleidelijk om daar even langs te stappen. Meest lekkere chocolade-schepijs in ¼ liter bakken, haha! Afvallen doe ik hier niet, eindelijk!

En verder alles goed in het koude Nederlandje?:p

Fotos zijn weer te zien op:
http://picasaweb.google.com/maritza.beekman/HitteEnIjsJeukEnSchurftVakantieEnExamens#

Liefs, Maritza